Saat

Doktor randevum vardı. İyiyim. Bomba gibiyim.
Saatli bomba, haha...
Tik tak tik tak.

Saatimi seviyorum!

Gezdik...

Oh be. Kendimle gurur duyuyorum. Sonunda bir aktivite! Hatta iki!! Vay be...

Aslında her an aktivitedeyiz. Ama o kadar lokal ve o kadar sürprizsiziz ki. Tamam, günlük aktivitelerimiz var, mesela park ve ev aktiviteleri -ki ev aktivitelerimiz çok çeşitlidir laf aramızda. Haftalık aktivitelerimiz arkadaş-akraba buluşmaları ve müzik dersleri. Aylık aktivitelerimiz (3 ayda birlik mi desem?), evet evet bildiniz, Ankara... Arada bir kez at binmişliğimiz, bir-iki çocuk festivalimiz, bayram görüp bayrak sallamışlığımız, hatta iki-üç kez AVM görmüşlüğümüz bile var!

Ama işte çıkalım, dağları aşalım, gezelim-tozalım; denizleri aşalım, yüzelim-bitap düşelim, pek yapamıyoruz işte. İki mazeret belli zaten: Baba ortada yok -çalışıyor; annenin de canı yok -yoruluyor! Ada ise günün ortasında -ille de- bir güzel uyuyor. Plan yapmak zaten baştan zor oluyor.

*
Bu haftasonu farklıydı. Cuma çekimden sonra, hadi dedim gidiyoruz, marş marş Bostancı Lunapark'a. Evet evet oraya, Prater'e gidecek halimiz yok ya! Ah ah Yapıncak, yanlış seçim ama sen nerden bileceksin? Tabii ki her gördüğün uçan salıncaklıya lunapark diyeceksin. Klasik. Hayallerde coşacak, gerçeklerde boynunu bükeceksin...

Öncelikle dönmedolap yoktu. Sonra hiç çocuk yoktu. Serseri çoktu. O kulağımda çınlayan lunapark müzikleri yoktu. Aşık okul kaçkınları vardı. En çok korku tüneline giriyorlardı... Tipik hayaller ve gerçekler hikayesi. Ve kulağımda çınlayan 'ben bunu nasıl bilmiyordum?!' sesi.

*

Ada sevdi. 'Oyuncak arabalar'a bindi. "Baba gibi direksiyon çevirdi" (Neden 'anne gibi' değil??) Trene bindi, çuf çuf şarkısını söyledi; az buçuk uçtu bile hatta... Bu birinci aktivitemizdi.

*
İkincisi ise bundan bile 'iddialı'ydı: Toplu taşımalarla gidip-gelerek, Sultanahmet Meydanı, Topkapı Sarayı, Yerebatan Sarnıcı! Kısa öz geçeyim, dolmuş, vapur, tramvayla gidiş, tramvay, vapur ve taksiyle dönüş yaptık. Gidiş güzel, dönüş... Evet bitap düştük, sadece Sultanahmet Camii'ni gördük, öbürlerine ne enerji, ne zaman, ne cesaret kaldı.

Foto tarihi Hacı Bekir'den. Her yerde yemelik güzellikler var ama Ada kendinden beklenmedik şekilde sakin ve umarsız. Çünkü kavanozdakilerin şeker olduğunu bilmiyor!
(Çünkü şekerin nasıl bir şey olduğunu da hala bilmiyor!)

Ada ne güvercinlerle oynadı, ne caminin görkemine şaşırıp kaldı, ne de o feci kalabalık umrundaydı. Yolda yağmur yağdı yağacak tedirginliğiyle aldığımız şeffaf şemsiyeyi baston gibi kullanıp, bir tık şemsiyeyi, bir pıt adımını seyretti bütün gezi boyunca. Yollarda yorgun düştü. Camide uykusu geldi. Uyku saatine denk gelen dönüş yolculuğumuzda ise sarhoş adamlar gibi ona buna sataştı, şarkılar söyledi, düz duvara tırmandı.


En coşkulu anı yine yemek anıydı, Hamdi'de dökmeden saçmadan, tek leke yapmadan, afiyetle -ama ne afiyet, yemeklerini yedi. Orada kendine bu halinden dolayı pek iltifat yapıp, 'aman ne güzel yiyorsun sen, istediğin bir şey var mı bakalım senin?' diye soran garson abisine, birden çok normal bir edayla, 'biraz karabibel alabiliğ miyim lüffen?' diyerek hepimizin ağzını açık bıraktı!

Neyse yine de gururluyum. Gittik mi gittik. Fotoğraf bile çektik. Kaydettik mi peki? Kaydettik işte miniğim. Bu da senin ilk 'ciddi' turistik İstanbul gezindi. Götürmediler beni deme bak.

TRT Çocuk'tayız!

Yarın -3 Ekim Cumartesi- saat 15:00 ve 19:15'te TRT Çocuk Kanalı -Digitürk 60- 'Haberin Olsun' programındayız!

Bir yıl önce başladı bu hikaye. Hafif tereddüt, bol da inançla. Büyüdü sonra, büyülü ya...

Müzik bu, kalpten doğar, sevgiyle yayılır, coşkuyla paylaşılır. Şarkı bu, dans bu; insanları birbirine kaynaştırır, özünü dışavurur, kaygısızdır.

Heyecanlıyız, Music Together olarak ilk ekrana çıkışımız. Sürç-i lisan ettikse affola, coşkumuz, sevincimiz paylaşıla...

Geçen Gece

Geçen gece. Ada dört saattir uyumakta. Bense yeni yatmışım. Bir ağrı. Sırtımda, önce usul usul başlıyor, hafifçe sırtım ısınıyor sanki. Sonra yayılmaya başlıyor, kuvvetlenerek hem de. Sessizce bekliyorum, nefes almaya çekinerek. Okuduğum, bildiğim şeyler aklıma geliyor. Bir de az-çok ilişkim de var ya... Merakla ağrıyı 'dinliyorum'. Ne demek istiyor anlamaya çalışıyorum. Ağrı kaplan gibi, sarmalıyor beni pençeleriyle, tüm sırtıma yayılıyor, daha da ısıtıyor. Kollara doğru... Kollara doğru???

Hafifçe kalkıyorum. Kocaya söylenmez, ya sinirlenir, ya duymazdan gelir. Hastalıkları sevmez, elinde değil. Kaplanı ürkütmeden, nazik nazik bir çanta yapmaya koyuluyorum, 'hastane çantası'. Sultan'ı alırım, taksiye atlarız, gider çaresine bakarız diyorum. Aslında ödüm kopuyor. Hafiften geç bile kaldığımı düşünüp korkuyorum. Mesela'lar dolaşmaya başlıyor beynimde.

***

Daha çantayı kapatmadan, daha Sultan'ı uyandırmadan; bir ses geliyor karşı odadan. Miniğimin sesi. Sıkıntılı sesi. Her defasında yükselen bir inilti. Sonunda çatal bir "annee!!" Gecenin bu vakti? Sessizce -ve ürkekçe- dinliyorum önce, her sürpriz sızlanmasını dinlediğim gibi. Ses çoğalıyor, uykusu aralanıyor, sıkıntısı büyüyor. Burnu tıkalı miniğimin! Nefes alamıyor, uyanıyor bebeğim. Yanına giriyorum.

Uyumuyoruz o gece, yarım yamalak yani sadece. Nefes alamamaya dayanamayıp isyan içinde ağladığında, onu göğsüme bastırıp, sıkı sıkı sırtını ovuyorum. Rahatlasın diye.

***

Sırtımdaki ağrı gidiyor.

***

İkimiz de nane mollayız iki gündür. Ama iyiye gidiyoruz. Ucundan kurtardık sanki. Hep sevdiğimiz şeyleri yapıyoruz. Sürekli bir şeyler yiyoruz mesela. Evet hastayız ama iştahlıyız! Yasak televizyonu seyredip, sevdiğimiz şarkıları dinliyoruz. Sonra şefkat ve sevgi veriyoruz birbirimize. Bolca. Yapış yapış. Bayıla bayıla.

Galiba ikimiz de iyileşiyoruz.

(Ben arkadan geliyorum ya... Olsun. Miniğim iyi olsun.)

Özet

Gittik, canımız miniğimizi gördük.

:)

Bayram yaptık.
Donduk.
Sonra da döndük.

Ek not (29 Eylül):
Bu resmi komiklik olsun diye koymuştum. Anlaşılan bir tek ceyd ile Burçak fark etti. Becersem ters R'lerle süslü bir "Bayram Hatırası" yazacaktım ama... olmadı işte. Süslü püslü giyinmiş bir bayram ailesi, 'gülün!' komutuna feci şekilde uyan ve mükemmel yapmacıklığı abartı gülüşüyle yakalamış bir küçük hanım, Şaban bakışlı bir koca ve tüm bunlarla gurur duyan (!) ve sonrasında aynı gururla bu sahneyi bloguna taşıyan -taşıyabilen!- bir anne! Buyrun eğlenin...

Büyükada'da Müzik, Dergide Büyükada

Travel&Leisure Dergisi Eylül 2009 sayısını okudunuz mu?

* Dergideki güzel yazının yazarı Zeynep Erekli, fotoğrafı ise Erbil Balta çekti. Büyükada Salon Resitalleri'mizi derginin Büyükada Dosyası kapsamında değerlendirmeyi düşündükleri için bir de burdan kendilerine teşekkür ediyorum.

Sabah, Öğlen, Akşam

Sabah harikaydı. Yepyeni miniklerle tanıştım, ve güleryüzlü annelerle. Dans etmek iyi geliyor bana, en klasiğinden söyleyeyim, "birlikte müzik yapmak" iyileştiriyor beni. Mutlandırıyor.

**

Beynimde müzikler dönüyor. Hepsi birbirine karışmış durumda. Music Together'ın yeni şarkıları, deneme derslerinde söylediğimiz eskileriyle karışıyor; kendi çaldığım eserler, öğrencilerime verdiğim ödevlerle; Ada'nın favori şarkıları, babasının favori Afrika şarkılarıyla birlikte tınlıyor kulağımda. Tüm bunlar olurken, telefonlar çalıyor, kapılar çalıyor, Ada mız mız mız yapıyor, Sultan elektrikli süpürgeyle vız vız vızzzz yapıyor.

Gerçek tatil yaşayamadan asıldım işlere. Her koldan. Ev işi, miniğin işleri, müzik işleri, öğrenciler, özel işler, özel ötesi işler... Bundan dolayı mı bu erken gün ortası yorgunluğu? Bu gün ortası yoğunluğu?

**

Bugünün sorumluluklarını bitirdim. Basket maçı seyrediyorum. Heyecanlı ve hızlı. Ama takip edemiyorum. Çünkü beynimin hızını onun hızına indiremiyorum! Düşünebiliyor musunuz? 12 Dev Adam'ın hızı yavaş geliyor. Beynim dönüyor. Duramıyorum. Yorgunluk mudur bunun adı, yoksa adrenalinim mi fazlalaştı n'oluyor, bilemiyorum. Ama "kaptırdım gidiyorum"...

Ada Abla Oldu !

ENİS BEBEK SAĞLIKLA DOĞDU
09.09.09

Hoşgeldin miniğim, hoşgeldin kızımın küçük kardeşi. Öyle tatlı görünüyorsun ki gördüğümüz ilk fotoğrafında. Öyle çığlıklar atıyorsun ki duyduğumuz ilk ağlayışında :) Harikasın.

Sağlıkla büyü, annen babanla, huzurla, mutlulukla...

Seni görmek için sabırsızlanıyoruz, nasıl geçecek şu 10 gün???

* Enis canım kuzenimin uzun zamandır beklediğimiz miniği. Umarım Ada'yla Enis, Meltem'le ben kadar 'kardeş' olurlar.

Vanilyalı Dondurma

Tüller uçuşuyor. Kapılar çarpıyor ardarda. Rüzgaaaar...
Hava serin. Yağmur geliyor diyor gazeteler.
Bloglarda eve dönmekten memnun, sonbahar kokusunun takibinde anneler...

*

Dışındayım bu sahnelerin. Panik halindeyim kıvrım kıvrım. İtiraf etmem gerekiyor:

Ben tatil yapmadım.
Tekrar ediyorum "ben...tatil...yapmadım" Vurgulu okuyun. Bir zahmet n'olur.

İki tepkiyi duyar gibiyim: "Hangimiz tatil yaptık ki?!" ve "Yaptın ya tatil!!"

İkisine de cevabım hazır. İşte: Bana göre denize ayağını sokmuş herkes tatil yapmış sayılır. (ona bile razıyım yani) ve. Ben denize ayağımı sokmadım. Sokamadım. Deniz yoktu.

Ankara'daydım. Remember? Well... I remember.
(Neden İnglizce? Kafa bulanıklığı. Yorgunluk sersemliği. Kayıtsız ruh hali olsa gerek).

*

Yani evet yana yakıla Ankara'ya gittim. Geçen senenin hayata dönüş coşkusunu yaşadığım hareketsiz saatlerinde, yaşatılan konfor ve şefkat (annem, annem, canım annem) bana bir yanılsama yaşatmış anlaşılan tüm kış diliminde. Hayal edip durmuşum Ankara'yı, yazlık mekan niyetine. An-ka-ra'yı!!!

Üzgünüm Ankara, hatlar kesildi. İlişkimiz burada bitti. Kışa yakışıyorsun ama yaza asla. Baharda parlıyorsun lezzet-muhabbet ama sıcakta mat ve soğuksun! Yo saçmalamıyorum.

Anlatayım: Sıcakta Ankara soğuk! Böyle bir durum. Güneş yakıyor, gölgede donuyorsun. Bikini giyip havuzda salınıyorsun bir çalım, sonra parmak ucunu soğuktan suya sokamıyorsun. Öğlen pişip bahçede yemek yiyemiyorsun bir keyif. Akşam oldu da bir heyecan dışarda bir şeyler içmeye kalksan, çenen takırdıyor soğuktan.

Offf...

Biraz düşündükten sonra... Bir itiraf daha sırada (boynu bükük ruh hali geldi yine): Galiba suç Ankara'da değil, deli dolu olmayan ruhumda. Beni dürtmeyen ümit bağladıklarımda. Kafamdaki bin tilkide, çabada, kararsızlıkta. Ertelemelere izin veren mantıksız mantığımda. Kemik kemik sorumluluklarımda.

Geçti yaz. Eh bravo. Tüller uçuşuyor. Kapılar çarpıyor ardarda. Rüzgaaar...
Düşün Yapıncak. Az düşündün, biraz daha düşün.
Belki bir gün gidersin tatile...

Fıkra Sanki!

İkea'ya gittim, miniğe bir sürü ıvır zıvır aldım. Ama beni heyecanlandıran, aldığım resim önlüğü ile renkli tebeşirler ve beyaz tahtalık gazlı kalemler. Kaç zamandır paketten çıkmayı bekleyen halasının hediyesi şövaleyi kuracağız, kolay mı?

Ada heyecanlı. Pakette ne var? Neler yapacağız? Fıkır fıkır etrafımda dönüyor. Sabırsız. Soruları da sabırsız.

Soruyor:

- Bu ne?
- Resim tahtası bebeğim.
- Açalım.
- Tamam kızım yavaş yavaş.
- Bu ne?
- Gazlı kalemler kızım. Acele etme, gel birlikte açalım.
- Açalım, açalımmm!! (Saldırıyor)

Olmayan sabrı taşmak üzere. Evet, evet kriz yaklaşıyor, hissediyorum.

- Bu ne?
- Bu da tebeşir Adacım.

Ve o noktada sabrı taşıyor. Yüz kıpkırmızı kesiliyor, eller yumruk olmuş, sıkıyor da sıkıyor, taş olsa elinde, parçalandı. Vücut yay gibi geriliyor. Ve çığlık geliyor.

- IIııı, hayırrr, tebeş-MEZZZ!

*

Bal gibi de tebeşti!

:)


Adakız güzel güzel resimler yaptı. Annesi gururla ressam kızının (!) fotosunu cep telefonuyla çekti. Ama sonraa... Bluetooth'la bilgisayara taşımayı beceremedi (yarım saatir kuduruyorum!). Bu masal da resimsiz olarak burda bitti.

...diyecekkeeen, biter mi resimsiz? Ceyda öyle güzel resimler çekti ki dün. En sevdiklerimden biri aşağıda:


(değiştirdim evet)