Hayat, Adakızım, Olan Biten

On gündür (yazıyı bitirene kadar 10 gün daha geçmiş üzerinden) Ankara, arada İstanbul dersler kaçamağıyla. On gün içinde bir hayat söndü, iki insan hayatlarını birleştirdi, iki insan ise hayatlarını birleştirme kararlarında birbirlerine ilk sözü verdi.

Son anına kadar hayata hep gülümseyen gözlerle bakan, hayatı tatlı sözlerle, ince esprilerle renklendiren, torunlarıyla yaşıt ruha sahip olan Selçuk Teyze'mizi kaybettik. Nur içinde yatsın.

Ayfer'imizi harika bir düğünle evlendirdik. Ceylan'ımızın nişanını yaptık. Bir mutluluktan gözlerimiz yaşardı, bir hüzünden. 'Hayat işte böyle bir şey' dedik. Nefes almaya devam ettik...

*

O arada ise küçük bir kız doğanın içine düştüğü an özgürleşiverdi. Yırtıcılığı yok oldu, huzur geldi huyuna suyuna. Yaratıcılık geldi oyunlarına. Bitkilerle, ağaçlarla içli dışlı oldu sonra, bir o ağaçtan, bir bu ağaçtan kopardı kirazları, erikleri, dutları. Kayısılar, elmalar sırada. Çakma havuzlarda çılgına döndü sonra, sere serpe göbeğini ordan oraya attı. Toprağa bulandı, suya bulandı, güneşin kızı oldu, yağmur yağdığında altında dans edip durdu.

Sonra... Dedesiyle toplar oynadı, anneannesiyle her sabah çiçekleri suladı, kurumuşları kesti, temizledi, kuru gül yapraklarını topladı. Nenesinin sihirli odasında kendine binbir tane ev yaptı, kah minicik taşlarla, kah koca minder ve koltuklarla, halahala'sını annesine bile tercih etti (bak yazdım buraya Adakızım :) o varsa gözü kimseyi görmedi (gerçek manada, şaka değil), Leyla'sının yemeklerini hapır hupur midesine indirdi, bir de ablasıyla 'tanış oldu' sonunda, ondan rusçayı kaptı götürdü, ingilizcesi solda sıfır kaldı. Mutlu oldu, mutlu etti. Çocuk oldu, kudurdu, coştu...

*

Bir de büyüdü.

Haftaya doğumgünü!

Son günlerde seyredip duruyorum Adakızım seni, şaşıyorum her hareketine, yaşattığın her ana, her güzel güne.

İyi ki doğurmuşum be bebeğim seni...