Nana, Nr.2

Bu kapıyı yumruklama faslı çok olmaya başladı. Aslında yumruklamıyor garibim, mırıltılar çıkararak kaşıyor sadece. Ama cevap gelmezse vay halimize.

Ada'yı derslere almıyorum. İki nedenle, birincisi -tabii ki- profesyonel bir durum olmayacağından. İkincisi ise, küçük öğrenciler Ada'yı, Ada o minik abla ve abileri görünce başka bir dünyaya geçiş yapabiliyorlar. Aniden. Tek kişiye zor piyanoyu, dört elle çalmaya çalışıyorlar. Sahne görülmeye, coşku hissedilmeye değer ama geçelim...

Zengin olursam en büyük hayalim kendi ellerimle bir paparazi tutmak, Adakızım'ın ve onun yanında bizlerin kaçak fotolarını çeksin diye. Kaydedemediğim her ana ağlamak istiyorum çünkü...

Dün de öyle oldu, akşamüstü bir minik derste, pımlatıyoruz, tınlatıyoruz, siyah tuşların üstünde kedi yürüyüşü yapıyoruz yandan yandan, notadaki resimlerden hikaye yaratmaya çalışıyoruz çaldığımız melodiye. İlgi üst sınırda, keyfimiz yerinde. Birden o kaşıntı kapıda. Mmmh, mmh sesi eşliğinde. Ah diyorum kapıyı açıp yanaklara yapışsam, sonra kapatsam. Olmaz. Kaşıntı sertleşiyor. Diyorum nerde bu Sultan abla?

Piyanodaki minik heyecanlanıyor, istiyor ki Ada gelsin, bir kedi de o olsun tuşlarda. Kaş kaldırıyorum tatlı-sert. Olmaz.

Yahu kaşıntı büyüyor, pat pat şaplak oluyor, abla nerde kalıyor, abla geliyor, kaşıntı çığlık oluyor, çığlığa sesler karışıyor, "nana", naa-naaa" ...!

Stüdyoyu evin dışına kaydırma vakti mi, yoksa park saatini ders saatine çekme vakti mi geldi acaba? Bu "nana" tutkusu fazla olmaya başladı!