Yaşlı Ağaçlar ve Gökyüzü

Geçen yıl bu vakitleri özlüyorum. İki aylık bebeğimle Ankara'dan evimize döndüğümüz günleri. Birbirimize alışmamızı, şaşkınlıklara yer vermeden, her anın farkında olarak, sonrasını bilerek, bunun için heyecanlanarak, keyiflenerek geçirdiğimiz günleri. O günlerdeki minik, narin, tatlı bir mucize olan küçücük hanımefendiyi düşünüyorum.

Adakızım her yeniliğe kolayca uyum sağlayan, sıcacık bir candı evimizde, kucağımızda. Biz de o aşkı doya doya yaşayan iki mutlu insan.

Daha hastanede gece-gündüz farkını bilerek başlamıştı hayata sanki. Tabii ilk günlerde sık sık emzirdim ama daha ikinci ayında tüm gece uyumaya başladı, sadece bir kez uyanarak. Saat 04'te.

Geçen gece yine aynı saatte uyandım kendi kendime. Yine mutfak penceremizin önüne gidip, dışarıdaki serin havada hafifçe salınan yaşlı ağaçları ve gökyüzünü seyre daldım. Sonra her gece beni orda görüp bana şaşıp şaşmadığını -o evde her sabah 4'de bir şeyler oluyor diye düşünebilirdi pekala- düşündüğüm güvenlik görevlisinin kulübesine gitti gözüm. Bu sene de aynı kişi mi görevli acaba? Eğer öyleyse o evde bir şeylerin aynı olmadığını görebilirdi kolayca.

Ada eskiden olduğu gibi tam da o saatte uyanmadı. Tam bir yıldır yaptığı gibi kesintisiz uykusuna devam etti. Özledim.

Geçen sene de özlerdim.

Geceleri zor geçerdi. 4'te kalkacağını bildiğim için heyecanla 3.30'da uyanır, sabırsızlıkla ondan gelecek ilk sesi beklerdim. Kızımı alayım kucağıma, çekeyim mis kokusunu içime, sıkı sıkı sarılayım diye. Sonra gözüm dolardı, yüzüme kocaman bir gülümseme konardı onu emzirirken. Miniği seyrederdim. O an hiç bitmesin isterdim.

Ameliyatla sonuçlanacak kalp ve solunum rahatsızlığım nedeniyle gani gani akan sütüm erkenden azalıverdi. Beni hiç hazırlamadan. Yine de dokuz ay emzirdim Ada'yı, son aylarda sadece tek bir damlanın peşine düşerek; o anı geçmişe teslim etmemek için erken erken. Şimdi kitapta okuyorum, bebeğinin büyüdüğünü zor kabul etmekle ilişkilendiriliyor bu tip hareketler.

Bebeğim büyüyor. Kabul etmek zor. Geçen senenin o narin hanımefendisi, eli ağır hırçın bir kıza dönüşüyor gün be gün! Hayatı keşfetmenin, çevresiyle ilişki kurmanın telaşında, her ana koca bir imza atma yarışında minik Ada.

Bazen yine onu -o savunmasız halinde olduğu gibi- sıkı sıkı içime almak istiyorum. Kucağıma yatırıp onunla bir olmak. Oysa ki artık Ada'nın içi kıpır kıpır. Yeni heyecanlar var kapımızda... Bekliyorum.