Fırtına Sonrası Sessizlik

Paniktik.

Söz verdiler, gelmediler. Yaparız ederiz dediler, gelince yapamadıklarını itiraf ettiler. Bir şey olumluyken, diğeri olumsuz oldu. Bir hafta geçti.

*

Duyduk ki Gürcistan'dan yeni gelmiş. Gözleri iyi bakarmış, mütevazı görüntüsü gözünün dışarılarda olmadığına işaretmiş. Dili yokmuş ama öğrenirmiş. İstanbul'a gelmek istermiş bir de.

Gelsin dedik. Geldi. Sessiz ve sakin üç gün geçirdik. Ama sessiz ve sakin olan oydu. Biz kızgın ve delirmiş durumda olan taraftık. Laf anlatmak için maymuna dönüyor, hareketlensin diye taklalar atıyorduk. Olmadı. Kanı öyle ağırdı ki akmıyor gibiydi; sesi öyle yoktu ki, her an kaçtı mı acaba diye odasını kontrol eder olduk.

Çaresizdik.

Dedik bu iş olmayacak. Ama iyi insandı. Biz de merhametli bir aile olduğumuza göre "yapamayız" dedik, söyleyemeyiz. Hem ülkesinde kim bilir kaç kişi bel bağlamıştı ona. Kim bilir ne ümitlerle gelmişti bu bilmediği ülkeye. Ve şaşılası bir şey oldu: Koca sürpriz yaptı, yaparım dedi. Daha doğrusu demeden, gidip "mesele" hakkında açık ve net konuştuğunu öğrendik muhatabıyla. Dediğine göre "gönderiyoruz seni" demişti, tatlı ama net konuşmuştu.

Sonra koca işe gitti.

Biz bavulunu toplayacağını düşünürken ve onu nasıl geçireceğimizin kara gamlı provasını yaparken, bir baktık... işe girişmiş! Hoo?!! Evet "hafifçe" hareketlenmiş ve çalışıyor, odaları topluyor!!

Anlamamış meğer!!!!

Kaldı. Kaldı başımıza. Tam da bu şekilde. Ama ne oldu? Her olumsuz koşula olumlu antitez üretebilen polyanna kılıklı ana-kız buna da üretti: Kısmet buymuş dedik, iyi kadın dedik, alışacak dedik, Ada sevdi dedik... Dedik de dedik.

Amaaa...dünkü anneler ve bebekleri buluşmamızda olanlar hiç de olumlu tarafa kayacak gibi değildi. Asık bir surat, yavaş çekim hareketler ve işbaşında ben, o oturuyor!

Uzun lafın kısası, bugün birileriyle daha tanıştık, geçen hafta yaptığımız gibi. Ve güleryüzlü, eli çabuk gibi görünen, deneyimli, Türkçe ve Rusçaya hakim sempatik bir hanımla anlaştık.

Ve bir şekilde (öyle bir şekildi ki "biz" yoktuk işin içinde!) üç günde tanıştığımız -ve sevdiğimiz, evet her şeye rağmen sevdiğimiz- diğer yardımcımızı gerisin geri Ankara'ya gönderdik. ÇOK üzüldük. Ve yeni yardımcımızı apar topar evimize getirdik.

Fırtına bir gündü. Kalp doktoru randevumu kaçırdım -kaçırılmaması gereken bir randevuydu. Çok gerildik, çok yorulduk. Evdeyiz. Şu an Adakız uyandı, Sultan'ın kucağında. Mutlu ve çok sakin görünüyor. Ev yine sessiz ama sanki daha huzurlu gibi...

Şimdi ne demeliyim?
Hayırlı olsun, amin!