Ne Mutlu Ettiniz

Ce-eee yaptılar gittiler. Ada değil. Anneanne ve dede. Kısacık kalıp, hemencecik gittiler. Büyük hala Büşşin de onlara uydu.

Olmadı ama, olmadı. Doyamadık ki size...

Bizimkiler gideli bir haftayı geçti. Ama fotoğraflar şimdi elime geçince kaydetmemek, arada iki de sitem etmemek olmazdı fırsat bulmuşken. Geldiler, sevindirdiler, gittiler. Şimdi oğullarının yanında Kaş'talar, hatta belki ordan da ayrılmış durumdalar. Hızlı ya bizimkiler. Çat ordalar, çat burdalar. Bilmece gibi.

Ankara'yı sever, ayrılamazlar. Her zaman yalvar yakarla gelir, çabucak kaçıp giderler, doyamadan. Nezaket mi? Hmm. Ana-babadan bu kadar nezaket fazla değil mi? Hadi bize tamam da, küçücük, minicik kızı hiç mi özlemiyorlar? Onlara da sorsak, "Dayanamıyoruz bu Adakız'ın özlemine, yine kaçtık geldik" diyorlar.

Dedim ya sitem yapacağım, yoksa bilmiyor muyum içlerinin titrediğini?

Ayrıca biliyorum ki, tüm bu ce-eee'ler biz Ankara'ya onlara gidelim, rahat rahat uzun uzun onlarda kalalım diye. Geleceğiz, geleceğiz. Babamız gelecek haftasonu Ankara'daki büyük partiye katılmaya razı olmasa da; yakındır, sıra bizde, biz de yollara düşeceğiz.

Haftaya pazar, Ankara'da değil ama burda Ada'dayız. Babalara da hediye, bir konser yapacağız. Bekleriz...