İki Hatıra

Madem ki bu sefer açmışım caz radyosunu Chopin üstüne, madem ki nefes alıyorum bir kahve, bir kaçamak çikolatayla; madem ki, Adakızım ağır/bitap uykularda sıcacık ayaklarıyla, madem ki öksürmüyor hatta bugünkü kıyafetsiz yaşam protestosu üzerine; işe yarayayım dedim iki hatıra... Fotoğraflar Ceyda'dan bittabi.

İlaç

Annem doğru bir laf etti bugün: "Fazla içli dışlı oldunuz."

Feci bir gündü... Ada resmen yaramazlığı aşan davranışlarda bulundu. Bile-isteye; sınırlarımı merak ediyor, beni zorluyor; bir nevi oyun. Ve ben bir insanım!

Ne yapacağımı şaşırıyorum böyle durumlarda. Bugün bir de tatil günüm, öğrencim de yoktu, onun da okulu yoktu. Sürekli ve de es'siz bir biçimde "içli-dışlı"ydık, doğru. Uyumadı bir kere! Ne o alışık bu duruma, ne ben. Sırtımdaydı, sinirlerimin ucunda. Tüm zekice manevralarda. Çalkalandık.

Yoruldum.

Üzüldüm.

Kızdım hatta.

Tükendim özette...

*

Şu an pek şanlı Chopin Yarışması'nı dinliyorum yatakta. Şaka gibi değil mi? Online. Naklen. Hepsi çaldığım eserler, her notada kalbimde heyecan.

Zor güne ne kapanış. İlaç gibi geldi, ilaç...

TonTon, KiKi ve Ada -Bir Okul Hikayesi

Fotoğraf: Ceyda Eldem

Bütün yaz lafı döndürüp dolaştırıp öğretmenine ve okuldaki arkadaşlarına getirse de, 'sonbahar geldiğinde yine başlayacaksın' dediğimde, en kırmızısından reddediyordu okula gitmeyi. Ekim başı başlama planını kafamda oturtup, günler de yaklaşmaya başladığında; ümidimi kesercesine karşı çıkmaya başlamıştı bu fikre.

TonTon ve KiKi sağolsun. Ada'nın arkadaşları: Biri kalın sesli, hafif yaramaz baş parmağım; diğeri iyi kalpli, yumuşak sesli işaret parmağım. Birkaç gündür, okula gidiyorlar kendileri (!), bizimki de kah anneleri, kah arkadaşları. Birlikte senaryo yazıyoruz, birlikte oynuyoruz. KiKi ile TonTon, her çeşit ruh halini yaşadıktan sonra okula gidiyorlar ve çok mutlu oluyorlar, en büyük heyecanları ise Ada'nın da okula başlaması. Hikaye işte :)

Sonuç: Kiki, miki... Önden hayal etme yöntemi işe yaradı!

Adakızım en kocaman gülümsemesiyle okula gitti bu sabah. Yanağımdan öpüp el sallayarak evden ayrıldı, hatta sevinçten hoplayarak! Devamı ise babaannesinin dediğine göre aynı kolaylıkta olmuş. Sadece 'azıcık yüzü solmuş' içeri girerken. Offf, canım benim. Yine de babaannesine elini sallamış ve arkadaşlarının yanına gitmiş. 'Bay bay...'

Fotoğraf: Ceyda Eldem

Budur. Şu anın özeti.

Belki şu anda ismimi sayıklayarak ağlıyor oralarda, belki ikinci defa tepki çişini akıtmakta bacaklarından aşağıya, belki, soyunacağım diye tutturuyor yine birilerine. Bilmiyorum. Ama belki de mutlu halinden, belki çıkışta Yoort'ta yiyeceği donmuş yoğurdun hayalinde, belki gak guk konuşmaya çalışıyor bilmediği bir dili, bile isteye...

İkinci kez okullu oldun bebeğim. Kahramanımsın. Kendini bu kadar iyi tanıdığın için, bu kadar kafanı hazırlama gayretinde bulunduğun için, ne de olsa senin için yine de hala gizem taşıyan bir belirsizliğin içine bana güvenip de atladığın için, mantığın ve iyi niyetin için teşekkür ediyorum sana.

Umarım hazırlandığımız kadar güzel bir ortamın içindesindedir şu an.

Emzirme Haftası

Gittim koştur koştur, dersten sonra, dersten önce; iki arada, bir derede; ama koşa koşa, sevine sevine. Çok güzeldi: Anneler, bebekler ve fotoğraflar...

Emzirme haftası. Böyle haftalar bana garip geliyor, Anneler Günü gibi. Garip değil mi gerçekten? Anneliğin günü, haftası mı olur? Ama bir 'vesile' işte, dikkat çekmek için, önemini vurgulamak için, unutturmamak için.

Ben emzirdim. Amacım çok çok emzirmekti, hem yararını bildiğimden, hem de inanılmaz mutlu olduğumdan, bebeğimle geçirdiğim en özel, en güzel an olduğundan. Ama bir gün, bir an, bir üzüntü ile ... Bitti. Gitti, şakır şakır gelen süt, damlaya döndü. Henüz üç ay bitmişti. Bir 'felaket'ti, gerçek anlamda vurguluyorum bu kelimeyi.

Çok üzüldüm. Çok.

Ve ben tam dokuz ay emzirdim bebeğimi.

O damlalarla...

Kimse kimseyi suçlamasın. Kimse kimsenin anneliğini emzirme süresiyle ölçmesin nolur. Ama o anın güzelliğini de umarım tüm anneler yaşasın. Tüm babalar, yakınlar, annelere destek olsun, onlara gereken huzuru devam ettirmek için gayret göstersinler, annelerin yanında olsunlar. Bebekler anne kokusuyla büyüsün, süt süt koksunlar. Anne sütü en değerli besin. Toplum da aynı anlayışla annelere bu rahatı sağlasın, anneler rahat rahat besleyebilsinler bebeciklerini, acıktıkları anda, bulundukları yerde...

*

Etkinliğe döneyim. Büyük bir organizasyondu (Etkinlikler 17'sine kadar devam edecekmiş). Lansinoh sponsorluğunda gerçekleşen bu etkinlikte emeği geçen herkese teşekkürler. Ben defileye yetiştim. Defilenin sonuna. Anne-bebek defilesi. Keşke doğru yerde bulunabilseydim -öyle kalabalıktı ki, keşke bu harika manzarayı daha uygun bir yerden rahatça izleyebilseydim. Ama heyecanı damarlarımda hissettim. 'Podyum'da görmesem de, defile bittikten sonra gördüm, o ışıltılı gözleri, o aydınlık yüzleri. Güzel anneler, tatlı bebekler...

Ama sonraaa fotoğrafları gördüm. Arkadaşlarımın çektiği fotoğrafları. Yine ağladım, yine gurur duydum. Harikasınız Ayça, Aslı ve Özlem. Ellerinize, gözlerinize sağlık. Devam, hep devam...

Rudi'nin Veda Konseri

Yarın kontrtenor arkadaşım Rudi Romeri ile birlikte Beyoğlu Kırım Kilisesi'nde (Alman Lisesi arkası) saat 19:30'da konserimiz var. Pek keyifli repertuar, pek harika mekan... Herkesi bekliyoruz.

Kendi Kendime Kekelemece

Ben anladım. Benim yazamama sebebim, fotoğraf yüklemedeki sınırlılıklarım. Yazmayı özledim of, ama öyle güzel fotolar birikti ki. Hem buraya koymazsam hırsızlar göz koyuyor bilgisayarıma, satamadan da getirmiyorlar tabii. E n'apacağım o zaman? Mevsimler de geçiyor of.

Uzuuun bir vakti bloguma ayıracağım. Değmez mi? Değer. Ada'cığımın çünkü bu blog.

*

Kendi kendime konuştum. Biraz lahana turşusu modunda oldu galiba.

Bir Ay Önceye Ait Bir Yazı

"Geçen hafta Ayça ve Erin, harika bir sürpriz yaptılar bana. Yine iki gün gelmişim İstanbul'a, ders verip döneceğim. Bir telefon, "burda mısın, geliyoruz, sana bir de bir şey getiriyoruz". "Bir şey" meselesini anlamadım ama gelmelerine çok sevindim.

Ayça 'bir şey' değil, 'dört tane harika' getirmiş bana. Bizim müzik buluşmalarında kamerasıyla yakaladığı o bayıldığım "müzikle mutluluk" tarifine denk düşen fotoğraflarının kolajlarından oluşan dört adet büyük kanvas baskı!

Çok güzel. Harika. Nasıl bir sürpriz bu Ayça, bayıldım ben bunlara! Yeni dönemde Music Together'da duvarlarımız şenleniyor. Müzik salonumuzu hazırlayıp, tuvalleri astıktan sonra fotoğraflarını çekip koymak istiyordum bloga, onun için bu teşekkür bu kadar geç kaldı. Ama öyle telaş evden ayrılmak zorundaydım ki, asamadan geldim. İki saniyede bizimkilere göstermek için çektiğim fotoğraflar işte aşağıdakiler." (Koymamışım tabii).

Ayça bin teşekkür! Ve iyi ki geldiniz, üzüntüm Ada'nın bizimle olmamasıydı. Erin'cim iyi ki uykun gelmedi de uzun uzun oturabildiniz..."

*Bu yazıyı bir aydan fazla zaman önce yazıp bir türlü yayınlayamamın sebebi, Ayça'nın fotoğraflarına ve emeğine duyduğum saygı. Göstermek istedim çünkü bu kanvasları, çünkü çok sevdim... Ama işte fotoğrafların fotoğraflarını çekme işi bana düşünce, bu saygı öyle bir ağır geldi ki. En güzel şekilde çekeyim dedim, mekanı çekeyim dedim; beceremedim. Bekledim. Bekleyince de, uzayınca da... vs, vs.

* Ayça'nın bana getirmeden önce çektiği fotoğraf. Yine kendi çektiklerimi koymadım yani. Boş yere bu kadar zaman yayınlamamışım bu yazıyı.

* Neden mi peki bugün? Çünkü yarın sergi açılışlarına gideceğim ve çok mutluyum. Ya siz? Siz gidecek misiniz? (City's Nişantaşı AVM, saat 13:30)

* Bir önceki sorudaki -lar- eki? E Music Together fotoğraf albümümüzdeki birbirinden güzel diğer harika fotoğrafların sahibi Aslı Tür (O fotoğrafları da burda göreceksiniz yakında) ve yarın tanışacağım meslektaşları Özlem Turan'ın da katıldığı üç kişilik bir bomba sergi olacak bu. Konu ise çok değerli, "Her Damlası Altın Anne Sütü".

* Yaniii, yarın yazacak çok şey olacak. Günün anlam ve önemine dair...

İyi Ki Doğdun Adakızım

Tam üç yaşında oldun. Ne mutlu bana ki, tam üç yıldır, soluduğun havayı soludum, nefesinle can buldum, varlığınla hayatın anlamını...

Sesinle şenlendim, bitmez tükenmez coşkunla neşelendim; kahkahanda çocuk oldum, eğlendim; enerjinle yoruldum, uykunda dinlendim. Merakınla hayatı yeniden keşfettim, inadınla derviş oldum, gafil avlandığım her yeni adımında da alim...

Büyürken büyüttün beni bebeğim. Senin sesinle uyandığım her sabah bir mucize. Sağlıkla, mutlulukla, huzur ve şans dolu nice yılların olsun Adakızım.

İyi ki doğdun.

Hayat, Adakızım, Olan Biten

On gündür (yazıyı bitirene kadar 10 gün daha geçmiş üzerinden) Ankara, arada İstanbul dersler kaçamağıyla. On gün içinde bir hayat söndü, iki insan hayatlarını birleştirdi, iki insan ise hayatlarını birleştirme kararlarında birbirlerine ilk sözü verdi.

Son anına kadar hayata hep gülümseyen gözlerle bakan, hayatı tatlı sözlerle, ince esprilerle renklendiren, torunlarıyla yaşıt ruha sahip olan Selçuk Teyze'mizi kaybettik. Nur içinde yatsın.

Ayfer'imizi harika bir düğünle evlendirdik. Ceylan'ımızın nişanını yaptık. Bir mutluluktan gözlerimiz yaşardı, bir hüzünden. 'Hayat işte böyle bir şey' dedik. Nefes almaya devam ettik...

*

O arada ise küçük bir kız doğanın içine düştüğü an özgürleşiverdi. Yırtıcılığı yok oldu, huzur geldi huyuna suyuna. Yaratıcılık geldi oyunlarına. Bitkilerle, ağaçlarla içli dışlı oldu sonra, bir o ağaçtan, bir bu ağaçtan kopardı kirazları, erikleri, dutları. Kayısılar, elmalar sırada. Çakma havuzlarda çılgına döndü sonra, sere serpe göbeğini ordan oraya attı. Toprağa bulandı, suya bulandı, güneşin kızı oldu, yağmur yağdığında altında dans edip durdu.

Sonra... Dedesiyle toplar oynadı, anneannesiyle her sabah çiçekleri suladı, kurumuşları kesti, temizledi, kuru gül yapraklarını topladı. Nenesinin sihirli odasında kendine binbir tane ev yaptı, kah minicik taşlarla, kah koca minder ve koltuklarla, halahala'sını annesine bile tercih etti (bak yazdım buraya Adakızım :) o varsa gözü kimseyi görmedi (gerçek manada, şaka değil), Leyla'sının yemeklerini hapır hupur midesine indirdi, bir de ablasıyla 'tanış oldu' sonunda, ondan rusçayı kaptı götürdü, ingilizcesi solda sıfır kaldı. Mutlu oldu, mutlu etti. Çocuk oldu, kudurdu, coştu...

*

Bir de büyüdü.

Haftaya doğumgünü!

Son günlerde seyredip duruyorum Adakızım seni, şaşıyorum her hareketine, yaşattığın her ana, her güzel güne.

İyi ki doğurmuşum be bebeğim seni...

Hadi Bakalım

Gidiyoruz. Yarın. Özlediğimiz yere. Ada'nın son bir-iki haftadır durmaksızın sayıkladığı yere. Tatil mi? Sanmam. Olmamalı. Tatil denizli, güneşli, kumlu olmalı sanki. Ama yine de ayrılacağız ya buralardan, kısa bir nefes değişiklik olacak ya hayatımızda, hareketleneceğiz ya ucundan, kalabalık sofralarda, ardı arkası kesilmeyen kahve keyiflerinde olacağız ya, 'oh' ya, ıslak çimlerde yürüyeceğiz ya, çok sevenimiz olacak ya orda, çok sevdiklerimiz, soracaklar-dinleyecekler ya, anlatacağız ya, çenemiz yorulacak belki, alışık değiliz ya. En güzel şarkılarımızı onlar için söyleyeceğiz ya. İyi olacak işte. Tek dileğim erken bunalmamak bu 'hareket'ten :)

Açılış ise yarın akşam. Önemli gece. Ayfer'le Meriç'in en önemli gecesi. Ada'nın ilk gece gezmesi olacak gibi. Üstünde minik gelinlik olacak gibi. Başında taç olacak gibi. Çok şaşıracak gibi...

Bakalım. Hadi bakalım...